jądro Ziemi
 
Encyklopedia PWN
jądro Ziemi,
centralna część kuli ziemskiej, o promieniu ok. 3486 km, masie ok. 185 · 1023 kg (ok. 31,5% całkowitej masy Ziemi) i średniej gęstości ok. 10,6 g/cm3 (Ziemia — Budowa);
składa się głównie z żelaza, prawdopodobnie z niewielką domieszką jakiegoś lżejszego pierwiastka, być może tlenu lub siarki. Na podstawie badań sejsmicznych w jądrze Ziemi rozróżniono 3 strefy: jądro zewnętrzne, strefę przejściową i jądro wewnętrzne. Jako granicę płaszcza Ziemi i jądra przyjmuje się nieciągłość Gutenberga — strefę (na głębokości ok. 2900 km), w której obserwuje się gwałtowny spadek prędkości podłużnych fal sejsmicznych, a poprzeczne fale sejsmiczne, poczynając od niej, przestają przenikać w głąb Ziemi. Jądro zewnętrzne (grubość ok. 2260 km) ma charakter cieczy o temperaturze 4000–4800°C i dużej przewodności elektrycznej; przyjmuje się, iż dzięki występującym w jądrze zewnętrznym (prawdopodobnie na wielką skalę) prądom konwekcyjnym płyną w nim prądy elektryczne wywołujące pole magnetyczne Ziemi (magnetyzm ziemski). Jądro wewnętrzne (o promieniu ok. 1220 km) jest ciałem stałym, prawdopodobnie o bardzo dużej sztywności, gęstość jego wzrasta wraz ze wzrostem głębokości, osiągając wartość 16–18 g/cm3 w środku Ziemi, gdzie ciśnienie wynosi ok. 400 GPa, a temperatura dochodzi do 6000 K. Charakter strefy przejściowej (grubość ok. 140 km) nie jest dotychczas wyjaśniony; prawdopodobnie między jądrem zewnętrznym a wewnętrznym nie ma nagłej zmiany składu chemicznego; według niektórych uczonych w obrębie strefy przejściowej następuje stopniowe przejście od fazy ciekłej do stałej. Badania jądra Ziemi są jednym z głównych problemów geofizyki.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia