improwizacja
lit., muz. działalność artystyczna, podczas której akt twórczy zbiega się z jednoczesnym wykonaniem powstającego utworu;
[fr. < łac.],
improwizacja
Encyklopedia PWN
forma charakterystyczna dla literatury ludowej (gdzie podlega rygorom wynikającym z tradycji), dla pewnych rodzajów widowisk (commedia dell’arte, happening), dla kultury salonu, a zwłaszcza dla kultury literatury epoki romantyzmu (improwizacja jako sygnał spontaniczności aktu poetyckiego, np. Improwizacja, zwana Wielką, w Dziadów części III A. Mickiewicza); praktyka spotykana w muzyce ludowej, muzyce ludów orientalnych, jazzie; w europejskiej muzyce artystycznej — w okresie baroku (realizowanie basso continuo), klasycyzmu (wykonywanie kadencji w koncertach) i romantyzmu (głównie improwizacje pianistów i organistów); improwizacja jazzowa ma za podstawę temat (melodię), który jest poddawany zmianom ornamentalnym, wariacyjnym; improwizacja jest także ważnym czynnikiem dydaktycznym w metodzie É. Jaques-Dalcroze’a, C. Orffa (rytmika).
