imagizm

imagizm

[łac. imago ‘obraz’, ‘wizerunek’],

kierunek poet. rozwijający się 1909–17 w Wielkiej Brytanii i USA;

przeciwstawiał się akademizmowi i retoryczności poezji późnowiktoriańskiej; swe założenia kształtował pod wpływem teorii estetycznych H. Bergsona i fr. symbolistów; po źródła inspiracji sięgał do wierszy W. Whitmana, klasyki gr. i rzym., poezji chiń. i jap. (np. formy haiku); w dziele poet. domagał się wyrazistości obrazu (image), precyzji intelektualnej, stylistycznej i syntet. zwięzłości, przy pełnej swobodzie doboru tematu i formy (wolny wiersz), a także stosowania języka potocznego; inicjatorzy: T.E. Hulme i E. Pound, ich zasady teoret. rozwinęli F.S. Flint, R. Aldington (wraz z żoną H. Doolittle), A. Lowell; do zwolenników i. należeli J.G. Fletcher, przejściowo T.S. Eliot, J. Joyce, D.H. Lawrence; almanachy programowe: Des Imagistes (1914), Some Imagist Poets (1915–17); czasopisma: „The Egoist” w Wielkiej Brytanii i  „Poetry” w USA; wywarł wpływ na ros. imażynizm.