imażynizm

imażynizm,

kierunek poet. 1919–24 (formalnie 1927);

wywodził się z futuryzmu; do grupy imażynistów, oprócz gł. przedstawicieli S. Jesienina i W. Szerszeniewicza, należeli: I. Gruzinow, N. Erdman, R. Iwniew, A. Kusikow, A. Marienhof, M. Rojzman; 1919 ogłosili oni tekst Diekłaracyja, uznany za manifest poet. kierunku; koncepcje i. są zawarte także w wystąpieniach programowych Marienhofa (Bujan-ostrow), Szerszeniewicza (2x2=4), Jesienina (Kluczi Marii, wszystkie 1920); podstawowe tezy i., przejęte częściowo od bryt. i amer. imagizmu, to przekonanie o intuicyjnym, irracjonalnym charakterze sztuki, uznawanie za gł. zasadę twórczości poet. samowystarczalności obrazu — np. Szerszeniewicz nadawał swoim wierszom charakter bezładnego katalogu obrazów — oraz postulowanie autonomiczności języka poet.; charakterystyczną formą i. był wiersz wolny z dominacją oryginalnej metafory; dwie linie tematyczne: „miejska” (urb.) i „wiejska” (pejzażowo-liryczna), występująca w utworach Jesienina.