holenderski styl ogrodowy,
kierunek w sztuce ogrodowej, który rozwijał się gł. w okresie manieryzmu w Holandii;
holenderski styl ogrodowy
Encyklopedia PWN
uwidoczniła się w nim kontynuacja tradycji got.-wczesnorenes.: zamknięty układ (hortus conclusus), wprowadzenie rzeźb, fontann i balustrad, bogactwo form parterów kwiatowych, drzewek w obramowaniu trejaży, bindaży (krytych chodników), strzyżonych szpalerów i alei.
W rozwoju h.s.o. wyróżnia się 2 okresy: manierystyczny i barokowy. W pierwszym okresie stosowano założenia w kształcie zamkniętych wirydarzy, w większych ogrodach kompozycje rozmieszczane szachownicowo — partery o złożonych, ale regularnych układach z bogactwem kwiatów (rośliny cebulkowe, zwłaszcza tulipany) i ziół, ramowane ścianami w formie drewnianych trejaży lub pergoli. Znakomitym teoretykiem tego stylu był H. Vredeman de Vries (ogród przy uniw. w Lejdzie, 1573).
W drugim okresie (XVII w.) rozwoju h.s.o. do kompozycji ogrodowych włączono kanały i stawy przy jednoczesnym wzbogacaniu dekoracji kwiatowych (obfitość roślinnych parterów o haftowym wystroju); szerzej stosowano aleje i nieformowane szpalery drzew oraz boskiety; ogólny układ ogrodu przybrał zdecydowanie osiowy lub wieloosiowy charakter. Znakomitymi przykładami tego stylu są: ogród przy rezydencji Wilhelma III w Het Loo (obecnie rekomponowany), Honslaerdyk k. Hagi, Heemstede k. Utrechtu; wpływy tego stylu są widoczne w północnej Polsce (m.in. Oliwa, Świerzno).
