herby
 
Encyklopedia PWN
herby
[czes. < niem.],
ustalone wg określonych reguł oznaki osób, rodzin, korporacji, miast, prowincji lub państw;
znane w XII w. (najstarsze herby w Anglii z 1136–38, na kontynencie europejskim z 1143–44), od połowy XIII w. dziedziczne. W Polsce na kształtowanie się herbów, oprócz wzorów zachodnioeuropejskich, duży wpływ miały rodzime znaki własnościowo-rozpoznawcze na pieczęciach; w XIII–XIV w. znaki przybrały postać herbów i stały się dziedziczne; przyjęte przez rycerstwo były symbolem jego uprzywilejowanego stanowego charakteru; herby państwowe zwykle brały początek z herbu panującego; głównymi elementami herbów są tarcza z godłem, a w herbach szlacheckich także hełm z klejnotem, barwione tzw. tynkturami (heraldyczne barwy). W heraldyce polskiej najliczniejszą grupę stanowią herby wywodzące się ze znaków rozpoznawczych, które z czasem przybrały kształty przedmiotów heraldycznych, umieszczonych w polach tarcz (tzw. herby mówiące); właściwe tylko heraldyce polskiej są znamiona słuchowe (zawołanie); badaniem herbów zajmuje się heraldyka.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Herb papieski Jana Pawła II z tiarą i kluczami Piotrowymi rys. Z. Kwiatkiewicz/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Syrena na oprawie księgi rachunkowej Rady Miejskiej, 1652fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia