heraldyka
 
Encyklopedia PWN
heraldyka
[niem.],
nauka pomocnicza historii badająca początki, rozwój, znaczenie prawne oraz zasady kształtowania plast. herbów;
heraldyka zrodziła się z powstałej pod koniec XII w. praktyczne potrzeby opisywania i rysowania herbów oraz czuwania nad ich poprawnością; heraldyka ma 2 zasadnicze działy: hist., zajmujący się badaniem początków, rozwojem i znaczeniem prawnym herbów (wiedza heraldyczna), i praktyczny, pozwalający poznać zasady tworzenia i prawidła stylowej ornamentacji herbów (sztuka heraldyczna); pierwsze teoret. rozważania nad heraldyką podjął B. de Saxoferrato (Tractatus de insigniis et armis, XIV w.); dopiero w XIX w. sformułowano nauk. podstawy heraldyki; w Polsce duże zasługi w zakresie badań heraldycznych położyli: u schyłku XIX w. — F. Piekosiński i A. Małecki, w XX w. — W. Semkowicz, S.K. Kuczyński.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia