harmonia

harmonia

[gr., ‘zgodność dźwięków, kształtów’],

filoz. skutek doskonałego uporządkowania elementów jakiejś całości;

cecha piękna; w teleologicznych koncepcjach podporządkowanie elementów jakiemuś celowi; w koncepcjach pitagorejskich i platońskich — istota piękna, określana jako wymierny liczbowo, proporcjonalny układ elementów pewnej całości; wg G.W. Leibniza — „harmonia z góry ustanowiona” — ustanowiony przez Boga porządek, dzięki któremu monady działają w sposób uporządkowany, harmonia umożliwia odpowiedniość między treściami umysłu ludzkiego a realnością; w estetyce — oceniane pozytywnie współwystępowanie różnych elementów (np. barw, brył, dźwięków).