ekogeograficzne reguły

ekogeograficzne reguły,

zasady sformułowane na podstawie wyników badań prowadzonych od końca XIX w. nad wpływem czynników środowiska (gł. temperatury) na kształt i zabarwienie zwierząt;

rozróżnia się 5 reguł ekogeograficznych: 1) reguła Allena głosi, że wszelkie wyrostki ciała (małżowiny uszu, ogon, kończyny) zwierząt stałocieplnych klimatów ciepłych są dłuższe niż u blisko spokrewnionych zwierząt klimatów chłodnych. 2) reguła Bergmanna mówi, że zwierzęta stałocieplne klimatów ciepłych są stosunkowo mniejsze niż blisko spokrewnione z nimi zwierzęta obszarów chłodnych; 3) reguła Glogera wskazuje na to, że zwierzęta żyjące w rejonach ciepłych i wilgotnych są ciemniej zabarwione niż pokrewne im gat. występujące na obszarach zimnych i suchych; 4) reguła Jordana określa związek liczby kręgów i rozmiarów ciała ryb z temperaturą wody (w wodach zimnych liczba kręgów i rozmiary ciała osobników są większe niż w wodach ciepłych); 5) reguła Merriama głosi, że rozmieszczenie geogr. zwierząt jest ograniczone od północy ilością ciepła w środowisku w okresie ich rozmnażania i wzrostu, a od południa — średnią temperaturą najgorętszego okresu roku. Ekogeograficzne reguły są mało ścisłe i obecnie tracą na znaczeniu na rzecz wyjaśnień funkcjonalnych.