dendrochronologia

dendrochronologia

[gr. déndron ‘drzewo’, chrónos ‘czas’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],

nauka wyodrębniona z dendrologii, zajmująca się datowaniem obiektów, znalezisk archeol. i zjawisk przyr. na podstawie rocznych przyrostów drzew (słojów);

na podstawie wycinków drewna żyjących drzew, starych budowli i obiektów archeol. wykonano skale dendrochronologiczne służące do precyzyjnego datowania próbek drewna (dokładniejszego niż za pomocą radioaktywnego węgla ¹⁴C); najdłuższe skale liczą — eur. 7272 lata (dęby z Islandii), amer. — ok. 10 tys. lat (sosna oścista z USA); metody dendrochronologii zaczęto stosować po II wojnie świat.; obecnie znajdują zastosowanie w dendroklimatologii, leśnictwie, ekologii, kryminalistyce, archeologii, etnografii i in.