anwiksziki
wczesnoindyjski nurt filoz., z którego ok. II w. n.e. wykształcił się system njaji;
[sanskr. ānvīkṣikī ‘dyscyplina badawcza’, ‘metodyczna refleksja’],
anwiksziki
Encyklopedia PWN
nie stanowił on osobnej szkoły filoz., lecz obejmował systemy bramińskie (sankhja, joga) oraz materialistów (lokajata); termin a. odnosił się do tych prądów umysłowych, które rozwijały retorykę, formalizowały zasady prowadzenia debat filoz. oraz zajmowały się metodologią i zagadnieniami teoriopoznawczymi, w tym formami wnioskowania; ze względu na swój pragmatyczny charakter nurt a. uznawany był za przydatny w dziedzinie polityki, prawodawstwa i handlu, a metody przezeń wypracowane zalecane były władcom w sprawowaniu rządów; źródeł nurtu a. należy szukać w rozważaniach upaniszadów na temat natury duszy (atman) i absolutu (brahman).
