antyferromagnetyzm

antyferromagnetyzm

[łac. anticipare ‘poprzedzać’, ferrum ‘żelazo’, magneticus ‘magnetyczny’],

zjawisko uporządkowania antyrównoległego (ten sam kierunek, ale przeciwny zwrot) momentów magnet. (magnetyzm) w ciałach krystalicznych;

ciała te, zw. antyferromagnetykami, nie wykazują namagnesowania spontanicznego, czyli ich wypadkowy moment magnet. w nieobecności zewn. pola magnet. jest równy zeru; do antyferromagnetyków należą: chrom, mangan, wiele metali ziem rzadkich, a także liczne związki, w których skład wchodzi przynajmniej jeden pierwiastek przejściowy; antyferromagnetyzm istnieje również w materiałach zawierających cząsteczki org. z niesparowanymi elektronami (jest to tzw. magnetyzm molekularny); antyferromagnetyzm obserwuje się dla temp. w granicach od 0 K do charakterystycznej dla danego ciała tzw. temperatury Néela (Néela punkt); powyżej tej temperatury antyferromagnetyki stają się paramagnetykami; w pobliżu temperatury Néela liczne właściwości fiz. antyferromagnetyków (np. ciepło właściwe, przewodność elektryczna) wykazują charakterystyczne anomalie; w antyferromagnetykach występują takie zjawiska fiz., jak zjawisko magnetoelektryczności oraz zjawisko piezomagnetyczne.