Sobór Nicejski I

Sobór Nicejski I,

pierwszy w dziejach chrześcijaństwa sobór powszechny, zwołany przez cesarza Konstantyna I Wielkiego w celu przeciwdziałania zagrożeniom wiary chrześcijańskiej, związanym z szerzeniem się doktryny aleksandryjskiego prezbitera Ariusza (arianizm);

obradował VI–VIII 325 w Nicei w Bitynii (obecnie İznik, Turcja); wzięło w nim udział 250–320 biskupów, w tym 3 legaci papieża Sylwestra I. Sobór potępił arianizm i ogłosił wyznanie wiary uznające bóstwo Jezusa Chrystusa (Symbol nicejski). Było to pierwsze oficjalne wyznanie wiary o zasięgu i autorytecie ogólnokościelnym (dotąd obowiązywały formuły lokalne zatwierdzane przez biskupa lub synod lokalny). Spór ariański trwał jednak nadal, wskutek czego dzieło Soboru Nicejskiego I zostało podjęte 381 przez I Sobór Konstantynopolitański, który ogłosił Symbol nicejsko-konstantynopolitański (symbole wiary). Biskupi uchwalili też 20 kanonów dyscyplinarnych, dotyczących spraw wewnątrzkościelnych (m.in.: zakazy przenoszenia biskupów i przechodzenia prezbiterów z diecezji do diecezji, ustanawiania duszpasterzy przez samego metropolitę, udzielania święceń kapłańskich apostatom z okresu prześladowań chrześcijaństwa oraz eunuchom i lichwiarzom). Został rozstrzygnięty spór o termin obchodzenia Wielkanocy — odtąd miała ona zawsze przypadać w najbliższą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca (tj. pomiędzy 22 III a 25 IV).