Pakistan. Ludność
 
Encyklopedia PWN
Pakistan. Ludność.
Kraj wielonar. o skomplikowanej strukturze etnicznej, m.in. na skutek ogromnych ruchów migracyjnych w okresie oddzielenia Pakistanu od Indii; w użyciu języki: pendżabski, paszto, sindhi, urdu, beludżi i brahui (Beludżystan), gudźarati i radźasthani (pogranicze Indii); w górach plemiona: Balti, Hunza, Szina i in. Kraj prawie jednolity religijnie — 97% społeczeństwa wyznaje islam (religia państw.), ponadto chrześcijanie i hindusi. Wysokie tempo wzrostu liczby ludności w 2. poł. XX w. (jedno z najwyższych w świecie), w wyniku bardzo dużego przyrostu naturalnego — powyżej 30‰ rocznie; ob. przyrost naturalny 21,5‰ (2006); społeczeństwo młode, 39% w wielku do 14 lat; srednia długość życia: mężczyźni 62 lata, kobiety 64 lata. W Pakistanie przebywa ok. 2–3 mln uchodźców z Afganistanu, najwięcej w Północno-Zachodniej Prowincji Pogranicznej; znaczna emigracja ekon. do Wielkiej Brytanii, Stanów Zjedn. i krajów regionu Zat. Perskiej. Rozmieszczenie ludności bardzo nierównomierne; najgęściej są zaludnione: równina Pendżabu, dolina Indusu i górskie pogranicze Afganistanu, najsłabiej — Beludżystan i północne obszary górskie; średnia gęstość zaludnienia 190 mieszk. na km2 (2004); w rolnictwie pracuje 42% czynnych zawodowo (2004), w przemyśle 20%, w usługach 38%; bezrobocie 6,6% (2006), znaczna część zatrudnionych pracuje poniżej swoich kwalifikacji; 51,3% społeczeństwa w wieku 15 lat i powyżej nie umie czytać i pisać.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia