Neue Sachlichkeit

Neue Sachlichkeit

[nọⁱə zạchlıśkaⁱt; niem.] ,

Nowa Rzeczowość,

kierunek w niemieckiej kulturze 1. połowy XX w.

nazwa nadana przez historyka sztuki G. Hartlauba; był reakcją na ekspresjonizm, swoistą odmianą klasycyzmu, upatrywał przyszłość sztuki w prostocie środków artystycznych i zaangażowaniu społecznym; w sztuce reprezentowany zwłaszcza przez tzw. monachijską grupę Neue Sachlichkeit (m.in. C. Mense, H.M. Davringhausen, W. Scholtz, A. Kanoldt, G. Schrimpf; zbliżeni: G. Grosz, O. Dix); w literaturze — próba ukazywania rzeczywistości bez subiektywizmu i idealizowania, odrębny styl — ironicznego reportażu i opisu, zwłaszcza życia miasta (m.in. A. Döblin, H. Fallada, E. Kästner, E. Reger, L. Feuchtwanger); w muzyce — nawrót do form i środków konstrukcyjnych baroku (P. Hindemith); główny przedstawiciel Neue Sachlichkeit w filmie — W. Ruttman.