Konstytucja kwietniowa

Konstytucja kwietniowa,

Ustawa konstytucyjna 23 IV 1935, uchwalona pod koniec życia J. Piłsudskiego, ustanawiała w Polsce system prezydencki z tendencjami autorytarnymi;

wprowadzona w życie z naruszeniem postanowień Konstytucji marcowej z 1921 i regulaminu obrad; przyjmując koncepcję państwa jako wspólnego dobra wszystkich obywateli, jednocześnie wzmocniła i wyodrębniła władzę prezydenta; ograniczyła zakres działania sejmu i senatu, zmniejszyła ich skład liczbowy; prezydent powoływał rząd (odpowiedzialny przed sejmem), miał prawo rozwiązywania sejmu i senatu, powoływał 1/3 składu senatu, mianował Naczelnego Wodza i Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, mógł wydawać dekrety, w stosunku do ustaw miał prawo weta zawieszającego; do jego uprawnień osobistych należało wskazywanie jednego z kandydatów na prezydenta oraz wyznaczanie na czas wojny następcy, co miało zapewnić ciągłość władzy najwyższej; od 1939 Konstytucja kwietniowa pozostawała podstawą działania rządu RP na emigracji; 1944 władze komunist. ogłosiły w manifeście PKWN jej nieważność.

Konstytucja kwietniowa, składanie podpisu przez prezydent Ignacego Mościckiego, 1935