Herod I Wielki

Herod I Wielki, ur. ok. 73 r. p.n.e., zm. 4 r. p.n.e.,

król Judei od 37 r. p.n.e.

w 40 r. mianowany przez senat rzym. królem, objął władzę po walce z Antygonem II Matatiaszem, ostatnim królem z dyn. Machabeuszów; od ces. Oktawiana Augusta, który potwierdził jego tytuł król., otrzymał dodatkowo w zarząd wiele prowincji. Rozbudował Jerozolimę i jej Świątynię, zakładał nowe miasta, wzniósł wiele warowni. Rządził despotycznie; zniósł dożywotność funkcji arcykapłana, ograniczył kompetencje sanhedrynu. Był hellenofilem, respektował jednak poglądy partii faryzeuszów; jako stronnik Rzymu i protektor kultu pogańskiego był znienawidzony przez znaczną część Żydów. W obawie przed utratą tronu kazał zamordować żonę, Mariamne, jej brata, swych synów, Arystobula i Aleksandra oraz syna z małżeństwa z Doris — Antypatra. Postacią Heroda Wielkiego zajmuje się m.in. Ewangelia św. Mateusza w związku z narodzeniem Jezusa i tzw. rzezią niewiniątek; życie Heroda Wielkiego jest dokładnie znane z dzieł Józefa Flawiusza.