Józef Flawiusz
 
Encyklopedia PWN
Józef Flawiusz, Iosephus Flavius, właśc. Josef Ben Matatia, ur. 37 r., Jerozolima, zm. po 95 r.,
historyk żydowski piszący w języku greckim;
pochodził z rodu kapłanów, od wczesnych lat związany z ruchem faryzejskim; w 64 r. n.e. był delegowany do Rzymu z misją uwolnienia uwięzionych tam kapłanów jerozolimskich; początkowo przeciwny planowanemu powstaniu przeciw Rzymianom, po jego wybuchu, 66 stanął na czele powstańców w Galilei, gdzie odznaczył się podczas zaciętej obrony twierdzy Jotapata; wzięty do niewoli przez Wespazjana (przepowiedział mu, że zostanie cesarzem), pozostał w obozie rzymskim do zakończenia wojny; faworyzowany przez Flawiuszów przyjął ich rodowe nazwisko; osiadł w Rzymie, gdzie poświęcił się studiom i pracy pisarskiej; jego dzieła (Dzieje wojny żydowskiej przeciwko Rzymianom, wydanie polskie 1906; Dawne dzieje Izraela, wydanie polskie 1993; Przeciw Apionowi, wydanie polskie 1986) zawierają także pewne informacje o wczesnym chrześcijaństwie (Testimonium Flavianum); atakowany przez współczesnych (m.in. Justusa z Tyberiady), napisał apologię swojej działalności jako wodza powstania w Galilei.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia