Duńczycy, nazwa własna Danske,
naród tworzący podstawową ludność Danii;
Duńczycy
Encyklopedia PWN
język duński; są potomkami germańskich Danów, którzy w V–VI w. zajęli Płw. Jutlandzki; w VIII–XI w. Normanowie duńscy podejmowali liczne mor. wyprawy wojenne i handl. do zachodniej i południowej Europy oraz na południowego wybrzeża Morza Bałtyckiego (Normanów wyprawy); od końca XIV do pocz. XIX w. Duńczycy odgrywali istotną polit. i kult. rolę w zachodniej Skandynawii (Dania — Historia); schrystianizowani w IX–XI w., od XVI w. luteranie; wpływy kultury zachodnioeur., gł. niem.; tradycyjne zajęcia: uprawa ziemi, hodowla, rybołówstwo, rzemiosło, handel i żegluga mor.; współcześnie są społeczeństwem silnie zurbanizowanym, a duńska kulturę rolną zalicza się do przodujących w świecie; rozpad kultury lud. od końca XVIII w.; kontynuowane tradycje rzemiosła (m.in. meblarstwo, wyroby ceramiczne, ze srebra i miedzi).
