Dąmbska Izydora
 
Encyklopedia PWN
Dąmbska Izydora, ur. 3 I 1904, Lwów, zm. 18 VI 1983, Kraków,
filozof, logik;
przedstawicielka lwowsko-warszawskiej szkoły filozoficznej; 1957–64 profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, 1964 usunięta ze względów politycznych z zakazem wykonywania zawodu nauczyciela akademickiego, pracowała następnie w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN; zajmowała się historią filozofii, semiotyką, metodologią nauk i teorią poznania; w semiotyce podejmowała m.in. problematykę nazw pustych, imion własnych, zdań warunkowych; zbadała semiotyczne funkcje milczenia i podała kryteria rozumienia; w metodologii m.in.: wyodrębniła różne postacie irracjonalizmu metafizycznego i psychologicznego, poszukiwała granicy oddzielającej naukę od światopoglądu oraz kryterium umożliwiającego odróżnienie konwencjonalności od arbitralności w poznaniu, poszukiwała istoty rozumowania przez analogię, sformułowała nowoczesną koncepcję praw nauki; Dwa studia z teorii naukowego poznania (1962), Wprowadzenie do starożytnej semiotyki greckiej (1980).
Bibliografia
J. KRAJEWSKI Bibliografia prac naukowych Izydory Dąmbskiej, w: Studia z teorii poznania i filozofii wartości, Warszawa 1978;
A. NOWICKI Profesor Izydora Dąmbska, Warszawa 1984.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia