ŁUŻYCE
Encyklopedia PWN
rodzaj szala o szerokości 60 cm i długości 200 cm;
wyroby szklarskie, wytwarzane do 1815 na terenie Saksonii, Łużyc i gór Rudaw.
integralna część dorobku cywilizacyjnego Scytów od początku ich uchwytnego archeologicznie bytu historycznego, tj. od IX w. p.n.e., aż po kres samodzielnego istnienia w III w. p.n.e.; znana głównie z zabytków odkrytych w kurhanach (m.in. Kelermes, Kul Oba, Ryżanówka, Sołocha, Tołstaja mogiła).
naród zachodniosłow. zamieszkujący Łużyce, → Łużyczanie.
