Łużyczanie, Serbowie łużyccy, Serbołużyczanie,
naród zachodniosłow. zamieszkujący Łużyce, w południowo-wschodniej części Niemiec.
Łużyczanie
Encyklopedia PWN
Dzielą się na grupę górnołużycką (okolice Budziszyna) oraz dolnołużycką (Łużyczanie właściwi, okolice Chociebuża); ok. 60 tys.; język lit.: dolno- i górnołużycki, w użyciu język niem.; wśród Łużyczan przeważają luteranie, katolicy zamieszkują okolice Budziszyna; chrystianizacja rozpoczęła się w X w.; Łużyczanie są potomkami Słowian połabskich; po podboju przez cesarstwo niem., w końcu X w., malała liczba Łużyczan i kurczył się zajmowany przez nich obszar. Początki piśmiennictwa sięgają okresu reformacji; w XVIII w. rozpoczęło się, a w XIX w. przybrało na sile formowanie nar. ideologii łużyckiej; ukształtował się wówczas ich język lit., powstały organizacje nar.: 1847 Maćica Serbska, 1912 Domowina, zaczęły ukazywać się czasopisma, dzieła lit., prace naukowe. Po 1918 powstał Serbołużycki Kom. Nar., który na konferencji pokojowej w Paryżu bezskutecznie zabiegał o utworzenie państwa łużyckiego; 1935–38 władze niem. rozwiązały wszystkie organizacje Łużyczan, a w czasie II wojny światowej opracowały plan całkowitego wytępienia Łużyczan Odnowienie ruchu nar. nastąpiło po II wojnie świat.; Łużyczanie otrzymali znaczny zakres swobód kulturalnych.
