Słowianie połabscy

Słowianie połabscy,

ogólna nazwa plemion zachodniosłowiańskich, zamieszkujących w średniowieczu obszar rozciągający się od Odry i Nysy Łużyckiej po Łabę i Soławę oraz od Morza Bałtyckiego po Rudawy.

Dzielili się na 3 związki plemienne: Serbów łużyckich (Serbowie, Głomacze, Milczanie, Łużyczanie i innych), Wieletów (Redarowie, Czrezpienianie i innych), Obodrzyców (Obodrzyce, Wagrowie i innych). Obodrzyce i Wieleci w VII w. zostali wciągnięci do kręgu wpływów politycznych państwa Franków i podporządkowani państwu niemieckiemu i niemieckiej organizacji kościelnej; wyzwolili się 983, a zostali ujarzmieni ponownie w XII w.; najdłużej (do początku XVIII w.) zachowały się język słowiański i obyczaje na zachód od dolnej Łaby, gdzie mieszkali Drzewianie. Serbowie łużyccy, uzależnieni przejściowo przez Karola Wielkiego, podbici 929–963 przez Henryka I i Ottona Wielkiego, zostali trwale włączeni do Niemiec; tylko tereny Milczan i Łużyczan stanowiły obszar wpływów władców Polski i Czech; dzięki związkom politycznym z Czechami (XIII–XIV w.) na tych terenach (Łużyce) przetrwała do czasów obecnych ludność słowiańska; plemiona mieszkające dalej na zachodzie uległy germanizacji w XII–XV w.