ŁUŻYCE
Encyklopedia PWN
miasto w województwie lubuskim, w powiecie żarskim, na zachodnim skraju Obniżenia Nowosolskiego, nad Lubszą.
archeol. kultura epoki brązu i wczesnej epoki żelaza (XIV–IV w. p.n.e.), w maks. zasięgu zajmująca rozległe tereny środkowej Europy (prawie całą Polskę, Wołyń, część Słowacji, Moraw, Czech, Saksonię i Brandenburgię);
literatura Łużyczan. Początkowo powstawała w formie ustnie przekazywanych podań, baśni i pieśni.
Łużyczanie, Serbowie łużyccy, Serbołużyczanie,
naród zachodniosłow. zamieszkujący Łużyce, w południowo-wschodniej części Niemiec.
Maciej Korwin, ur. 24 II 1443, Koloszwar, zm. 6 IV 1490, Wiedeń,
król węgierski od 1458, syn Jánosa Hunyady’ego;
Maćica Serbska, Macierz Łużycka,
stowarzyszenie kult.-nauk., zał. 1845 (statut 1847) w Budziszynie z inicjatywy poety H. Zejlera w celu wydawania książek w języku łużyckim;
