scytyjska sztuka
 
Encyklopedia PWN
scytyjska sztuka,
integralna część dorobku cywilizacyjnego Scytów od początku ich uchwytnego archeologicznie bytu historycznego, tj. od IX w. p.n.e., aż po kres samodzielnego istnienia w III w. p.n.e.; znana głównie z zabytków odkrytych w kurhanach (m.in. Kelermes, Kul Oba, Ryżanówka, Sołocha, Tołstaja mogiła).
Rozkwit w VI–V w. p.n.e.; cechą charakterystyczną sztuki scytyjskiej był wysoki poziom rzemiosła artystycznego; znano wiele technik artystyczne; motywy — gł. przedstawienia zwierząt w stylizowanej kompozycji; wpływy sz.s. sięgały na wschód aż po Syberię (Pazyryk), na zachodzie — po Śląsk i Łużyce; od V w. p.n.e. zaczęła ulegać wpływom gr.; najazd Hunów spowodował upadek sztuki scytyjskiej, lecz pewne jej elementy oddziałały na sztukę przedromańską.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia