własny
Encyklopedia PWN
psychologia
współcześnie, w najszerszym rozumieniu — nauka zajmująca się ludzkimi czynnościami lub zachowaniami, które składają się zarówno z subiektywnych procesów umysłowych, jak i z zewnętrznych, obiektywnych i fizycznych reakcji;
[gr. psychḗ ‘dusza’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
subsydiarność
idea subsydiarności głosi, że każda władza, a w szczególności władza polityczna powinna mieć znaczenie pomocnicze (wspierające) i pobudzające w stosunku do wysiłków podejmowanych przez autonomiczne i samodzielne jednostki, które ją ustanowiły (aspekt pozytywny subsydiarności). Gdziekolwiek jest to możliwe i konieczne, państwo nie powinno odbierać ludziom władzy (rodzicielskiej, służbowej, politycznej na wszystkich szczeblach), którą są oni w stanie sprawować z własnej woli i za pomocą własnych środków, i za której pośrednictwem mogą z pożytkiem realizować się zarówno dla interesu ogółu, jak i własnego (aspekt negatywny subsydiarności). Naczelnym motywem każdej społecznej interwencji winno być niesienie pomocy członkom społeczeństwa, a nie zastępowanie bądź niszczenie ich własnej aktywności.
[łac. subsydium ‘pomoc’, ‘wsparcie’],
stan psychiczny wynikający z doświadczenia obecności świętości (sacrum).
ekon. fundusze stanowiące podstawę finansowania działalności przedsiębiorstwa. Reprezentują prawa do jego zasobów majątkowych z tytułu powierzonych mu środków pieniężnych lub wkładów rzeczowych (aportów).
w najszerszym znaczeniu jedna z podstawowych kategorii tworzących makrostrukturę społ., obejmująca ludzi usytuowanych na „środkowych” szczeblach hierarchii uwarstwienia, tj. pomiędzy klasą „wyższą” a „niższą”.
poeta, prozaik, eseista, uznawany za największego polskiego poetę XX w..
