wyrazu
Encyklopedia PWN
zjawisko różnorodnie definiowane i opisywane z wielu perspektyw, najczęściej jako relacja człowieka do sacrum.
francuski pisarz, filozof, teoretyk wychowania.
rym
wpółbrzmienie końcowe wyrazów występujące zarówno w poezji, jak i poza nią;
[gr. rhythmós ‘takt’, ‘rytm’],
supletywizm
tworzenie form fleksyjnych danego wyrazu na podstawie różnych tematów fleksyjnych; formy supletywnej nie można wyprowadzić z formy podstawowej za pomocą reguł fonetycznych; s. może być zupełny, wtedy tematy supletywne są całkowicie różne, np. dobry — lepszy, człowiek — ludzie, bądź częściowy, gdy tematy są fonologicznie częściowo zbieżne, np. wiedzie-ć — wie-m; s. występuje w niewielu wyrazach, ale są to wyrazy często używane:
[fr. supplétif < łac. suppleo ‘uzupełniam’],
stosowane od XIX w. określenie dziedzin twórczości artystycznej percypowanych wzrokowo, obejmujące architekturę, rzeźbę, malarstwo, grafikę, rzemiosło artystyczne.
upodobnienie, asymilacja,
językozn. proces fonetyczny polegający na pełnym bądź częściowym przystosowaniu artykulacyjnym głoski do swego sąsiedztwa w obrębie wyrazu lub na pograniczu wyrazów w toku mowy, będący następstwem tendencji do ujednolicenia ruchów artykulacyjnych (tzw. prawo najmniejszego wysiłku);
