supletywizm
tworzenie form fleksyjnych danego wyrazu na podstawie różnych tematów fleksyjnych; formy supletywnej nie można wyprowadzić z formy podstawowej za pomocą reguł fonetycznych; s. może być zupełny, wtedy tematy supletywne są całkowicie różne, np. dobry — lepszy, człowiek — ludzie, bądź częściowy, gdy tematy są fonologicznie częściowo zbieżne, np. wiedzie-ć — wie-m; s. występuje w niewielu wyrazach, ale są to wyrazy często używane:
[fr. supplétif < łac. suppleo ‘uzupełniam’],
