umysł

Encyklopedia PWN

[dekạrt]

René

, forma zlatynizowana Renatus Cartesius, Kartezjusz, ur. 31 III 1596, La Haye (ob. La Haye-Descartes, Turenia), zm. 11 II 1650, Sztokholm,

francuski filozof, fizyk i matematyk; jeden z najbardziej rewolucyjnych umysłów XVII w., zwany ojcem filozofii nowożytnej.

twórczość,

psychol. zdolność do wytwarzania czegoś, co jest nowe i zarazem wartościowe, np. ładne, trafne, prawdziwe lub użyteczne;

dhjana

[sanskr. dhyāna ‘kontemplacja’, ‘medytacja’],

w Indiach praktyka medytacyjna lub trans mistyczny charakteryzujący się skupieniem na jednym przedmiocie czy pojęciu, lub też ćwiczenie zmierzające do wewn. wizualizacji przedmiotu intencjonalnego (np. wizerunku bóstwa);

idole

[łac. idolum ‘wyobrażenie’ < gr. eídōlon ‘podobizna’],

filoz. w starożytnej, greckiej teorii poznania (głównie u Demokryta z Abdery i w epikureizmie) są to małe cząstki (podobizny) wysyłane przez przedmioty we wszystkich kierunkach;

inteligencja

[łac. intelligentia ‘zdolność pojmowania’, ‘rozum’],

psychol. jedno z najbardziej wieloznacznych pojęć w psychologii odnoszące się do sprawności w zakresie czynności poznawczych; w języku potocznym przez inteligencję rozumie się najczęściej zdolność rozwiązywania problemów praktycznych, zdolności językowe lub kompetencje społeczne;

psychologia

[gr. psychḗ ‘dusza’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],

współcześnie, w najszerszym rozumieniu — nauka zajmująca się ludzkimi czynnościami lub zachowaniami, które składają się zarówno z subiektywnych procesów umysłowych, jak i z zewnętrznych, obiektywnych i fizycznych reakcji;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>