terapii behawioralnej
Encyklopedia PWN
psychol. metoda psychoterapeutyczna, odwołująca się do zasad behawioryzmu, a zwłaszcza do teorii uczenia się, zmierzająca poprzez stosowanie wzmocnień pozytywnych (nagród) i negatywnych (kar) do zastąpienia uprzednio wyuczonych reakcji, będących przyczyną nieprzystosowania, reakcjami adekwatnymi umożliwiającymi poprawne funkcjonowanie społeczne.
typ psychoterapii koncentrujący się na oddziaływaniu na rodzinę pacjenta przejawiającego symptomy psychopatologiczne;
psychoterapia
specjalistyczne metody oddziaływania psychol., które prowadzą do trwałej zmiany w funkcjonowaniu ludzi wykazujących zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania o charakterze psychogennym, np. nerwicowe i psychosomatyczne, osobowości, a także uzależnienia.
[gr. psychḗ ‘dusza’, therapeía ‘leczenie’],
psycholog ang., pochodzenia niemieckiego;
Skinner Burrhus Frederic 
, ur. 20 III 1904, Susquehanna (stan Nowy Jork), zm. 18 VIII 1990, Cambridge (stan Massachusetts),
amer. psycholog i filozof, wybitny przedstawiciel behawioryzmu.
, ur. 20 III 1904, Susquehanna (stan Nowy Jork), zm. 18 VIII 1990, Cambridge (stan Massachusetts),
psychol. modyfikacja zachowania się jednostki w wyniku jej dotychczasowych doświadczeń.
