terapii behawioralnej

Encyklopedia PWN

psychol. metoda psychoterapeutyczna, odwołująca się do zasad behawioryzmu, a zwłaszcza do teorii uczenia się, zmierzająca poprzez stosowanie wzmocnień pozytywnych (nagród) i negatywnych (kar) do zastąpienia uprzednio wyuczonych reakcji, będących przyczyną nieprzystosowania, reakcjami adekwatnymi umożliwiającymi poprawne funkcjonowanie społeczne.

terapia rodzinna,

typ psychoterapii koncentrujący się na oddziaływaniu na rodzinę pacjenta przejawiającego symptomy psychopatologiczne;

psychoterapia

[gr. psychḗ ‘dusza’, therapeía ‘leczenie’],

specjalistyczne metody oddziaływania psychol., które prowadzą do trwałej zmiany w funkcjonowaniu ludzi wykazujących zaburzenia psychiczne i zaburzenia zachowania o charakterze psychogennym, np. nerwicowe i psychosomatyczne, osobowości, a także uzależnienia.

Eysenck

[ạızeŋk]

Hans Jürgen Wymowa