terapia rodzinna,
typ psychoterapii koncentrujący się na oddziaływaniu na rodzinę pacjenta przejawiającego symptomy psychopatologiczne;
terapia rodzinna
Encyklopedia PWN
terapia rodzinna może być prowadzona w ramach różnych orientacji teoret.: psychoanalitycznej, behawioralno-poznawczej, fenomenologiczno-egzystencjalnej, systemowej (psychoterapia). W terapii systemowej, opartej na ogólnej teorii systemów, zakłada się, że rodzina stanowi system otwarty, który nie jest prostą sumą swoich elementów składowych; wszyscy czł. rodziny pozostają we wzajemnych interakcjach; system jest utrzymywany w homeostatycznej równowadze dzięki sprzężeniu zwrotnemu; przyczynowość ma charakter cyrkularny, nie zaś liniowy. W koncepcji tej patologię przypisuje się wzajemnym relacjom, a nie procesom wewnątrzpsychicznym poszczególnych osób, objawy jednostki traktując jedynie jako wskaźnik zaburzeń w systemie; terapii podlega więc rodzina jako całość, a nie poszczególni jej czł., a celem terapii jest zmiana zaburzonych wzorów interakcji. Twórcy i czołowi przedstawiciele terapii rodzinnej: N. Ackerman (pionier terapii rodzinnej, inspiracja psychoanalitycznej), C.A. Whitaker, V. Satir, W. Kempler (podejście fenomenologiczno-egzystencjalne), R.B. Stuart, R.P. Liberman, N.S. Jacobson (terapia rodzinna behawioralna), G. Bateson, D.D. Jackson, J. Weakland, P. Watzlawick, J. Haley, S. Minuchin, M. Selvini-Palazzoli (terapia systemowa).
