szkieletowe
Encyklopedia PWN
mebel samodzielny, wiszący lub stojący, najczęściej otwarty, przeznaczony do przechowywania książek, naczyń itp.;
4-kołowy, parokonny wiejski wózek wasągowy, konstrukcji szkieletowej wypełnionej koszem plecionym np. z wikliny.
archeol. kultura wczesnej i środkowej epoki brązu (2. poł. III–1. poł. II tysiąclecia p.n.e.) zajmująca obszary Przedkaukazia, od Dagestanu po stepy Kubania, i gł. grzbiet Kaukazu;
promienionóżki, Actinopoda,
grupa pierwotniaków zaliczanych do zarodziowych (sarkodowych), obejmująca słonecznice, promienice i kolconóżki (Acantharia);
dział stomatologii zajmujący się leczeniem ubytków uzębienia, przywracaniem uszkodzonych lub utraconych funkcji narządu żucia, z poprawą wyglądu estetycznego twarzy oraz działaniami profilaktycznymi polegającymi na zapobieganiu: zmianom w stawach skroniowo-żuchwowych, wadom zgryzu oraz chorobom przyzębia.
w. w woj. śląskim, w pow. będzińskim (gmina Mierzęcice), na obszarze Garbu Tarnogórskiego, nad Czarną Przemszą, po południowej stronie zapory wodnej tworzącej Jez. Przeczyckie;
