szkieletowe
Encyklopedia PWN
archeol. kultura środkowego neolitu obejmująca niżowe i wyżynne tereny Europy od północnej Holandii po rz. Bug i od południowej Szwecji po Czechy i Morawy, datowana 3600–2300 p.n.e.
m. powiatowe w województwie pomorskim, na Pobrzeżu Kaszubskim, u podnóża Kępy Puckiej, nad Zatoką Pucką, na południe od ujścia Płutnicy, w otulinie Nadmorskiego Parku Krajobrazowego.
m. w środkowej części Niemiec, w kraju związkowym Saksonia-Anhalt, u podnóża gór Harz, nad rz. Bode (dopływ Soławy).
mebel szkieletowy, stojący, gł. przyścienny, złożony z poziomych desek, listew, pionowych boków i często pleców, czasem z szufladą u dołu;
w. w woj. podl. (pow. białostocki, gmina Juchnowiec Dolny);
fizjol. jedna z podstawowych cech wszystkich organizmów żywych; zdolność ruchu wykazują rośliny (ruchy roślin), zwierzęta (np. lokomocyjny ruch organizmów), organizmy jednokomórkowe (bakterie, Protista), także komórki ciała zwierząt;
