protetyka stomatologiczna,
dział stomatologii zajmujący się leczeniem ubytków uzębienia, przywracaniem uszkodzonych lub utraconych funkcji narządu żucia, z poprawą wyglądu estetycznego twarzy oraz działaniami profilaktycznymi polegającymi na zapobieganiu: zmianom w stawach skroniowo-żuchwowych, wadom zgryzu oraz chorobom przyzębia.
protetyka stomatologiczna
Encyklopedia PWN
Braki zębowe uzupełnia się protezami dentystycznymi wykonywanymi z metali lub ich stopów (np. z glinu, srebra, niklu, tytanu, rtęci), tworzyw syntet. i porcelanowych; protezy stałe, trwale umocowane w jamie ustnej to: wkłady koronowe, korony protetyczne, mosty, implanty (na których odbudowuje się koronę zęba); protezy ruchome składają się z płyty (ob. coraz częściej tzw. szkieletowej, ograniczającej ucisk protezy stomatologicznej na błonę śluzową i podłoże kostne) i osadzonych na niej zębów i klamer; uzupełnianie braków zębowych było znane już w starożytności, rozwój protetyki stomatologicznej przypada jednak na XX w. w związku z osiągnięciami dentystycznej techniki laboratoryjnej, a także uzyskaniem lepszych materiałów dentystycznych.
