sylabą
Encyklopedia PWN
perska forma poet. zbliżona do epigramatu, o treści refleksyjno-filoz.;
z puntu widzenia fonetycznego to głoska, której artykulacja polega na przepływie powietrza nad osią symetrii języka bez przeszkód, które powodowałyby chwilowe wstrzymanie przepływu bądź powstanie szumu;
scat
śpiew z użyciem sylab zamiast słów;
[skat; ang.],
systemy pisma używane do zapisu języków semickich;
wyraz powstały z połączenia nazw pierwszych liter wyrazów tworzących jakąś nazwę wielowyrazową — literowiec (np. pegeer — Państwowe Gospodarstwo Rolne) lub pierwszych sylab wyrazów złożonych — sylabowiec (np. żelbet — żelazobeton).
sonanty
w niektórych typach terminologii fonetycznej — spółgłoski sylabiczne, tzn. występujące w funkcji ośrodka sylaby (np. l w czeskim wyrazie vlk) lub samogłoski niesylabiczne (samogłoski), albo też obie te klasy łącznie.
[łac.],
