styl
Encyklopedia PWN
polska odmiana empiru w meblarstwie i rzemiośle artystycznym.
w staroż. sztuce gr. okresu klas. (2. poł. V w. p.n.e.) kierunek polegający na przedstawianiu kształtów ciała ludzkiego poprzez przylegające do niego szaty (Nike Pajoniosa z Mende).
sztuka chrześc. o charakterze arab. tworzona przez mozarabów, łączyła elementy stylowe pochodzenia eur. i orientalnego
Pompadour styl
ostatnia faza fr. rokoka (ok. 1750–1765), zapoczątkowująca klasycyzm 2. poł. XVIII w.;
[s. pąpadụ:r],
nurt klasycyzmu panujący w 2. poł. XVIII i na pocz. XIX w.;
zespół codziennych zachowań jednostki, zbiorowości sprzyjający utrzymaniu i wzmacnianiu zdrowia w wymiarze biol., psychicznym, społ. i duchowym;
