styl
Encyklopedia PWN
styl
szt. plast. termin, który w badaniach nad sztuką służy do klasyfikacji zjawisk artyst. przez połączenie w grupy dzieł odznaczających się wspólną jakością formy.
[łac.],
w chronologii rodzaj rachuby czasu,
styl
językozn., lit. sposób ukształtowania wypowiedzi, wynikający z użycia określonych środków językowych i form tekstowych, dobieranych (świadomie lub nie) spośród różnych możliwości wyrazu.
[fr. < łac. stilus ‘rylec do pisania’],
styl
muz. sposób wypowiedzi muzycznej, uwarunkowany tendencjami estetycznymi epoki, tradycją muzyczną i indywidualnymi predyspozycjami twórcy;
[łac.],
styl brillant
muz. styl w muzyce fortepianowej 1. poł. XIX w., odznaczający się rozbudowanymi partiami popisowymi (wirtuozowskie pasaże, błyskotliwe figury, ornamenty) i odcinkami o charakterze kantylenowym (śpiewnym), sentymentalnym, zwłaszcza w takich gatunkach i formach, jak: koncert, sonata, rondo, nokturn, polonez, walc;
[s. brijạ̃; fr.],
styl galant
muz. styl panujący ok. 1710–1760, gł. w muzyce klawesynowej, a także we fr. i wł. operze komicznej, w mniejszym zakresie w niem. singspielu;
[s. galạ̃; fr.],
