równanie
Encyklopedia PWN
równanie określające kierunki występowania maksimów natężenia promieniowania rentgenowskiego, które uległo dyfrakcji na płaszczyznach sieciowych kryształu;
zależność stałej szybkości reakcji chem. k od temperatury T, podana 1889 przez S.A. Arrheniusa w postaci empirycznego równania: lnk = B − A/T, gdzie A i B — stałe dla danej reakcji chem., T — temperatura bezwzględna.
równanie wyrażające zasadę zachowania energii w odniesieniu do ruchu płynu doskonałego, tj. nielepkiego i nieściśliwego; sformułowane 1738 przez D. Bernoulliego.
podstawowe równanie ruchu płynów nielepkich i nie przewodzących ciepła:
relatywistyczne równanie opisujące, zgodnie z prawami mechaniki kwantowej i teorii względności, ewolucję jednoskładnikowej skalarnej lub pseudoskalarnej funkcji falowej cząstek obdarzonych spinem 0 (np. mezonów π);
równanie opisujące zależność potencjału elektrody, na której zachodzi odwracalna reakcja utleniania–redukcji Utl + ne = Red od stężeń (ściślej — aktywności) utleniacza Utl i reduktora Red: E = E0 – (RT/nF) ln([Red]/[Utl]), gdzie E0 standardowy potencjał elektrody, tzn. dla aktywności równych jedności, R — stała gazowa, n — liczba wymienianych elektronów, F — stała Faradaya.
