Bragga–Wulfa równanie,
równanie określające kierunki występowania maksimów natężenia promieniowania rentgenowskiego, które uległo dyfrakcji na płaszczyznach sieciowych kryształu;
Bragga–Wulfa równanie
Encyklopedia PWN
promienie odbite od dwu dowolnych równoległych do siebie płaszczyzn sieciowych ulegają interferencyjnemu wzmocnieniu wtedy, gdy różnica dróg ΔS tych promieni jest równa całkowitej wielokrotności długości fali λ promieniowania (warunek Bragga–Wulfa); r.B.–W. ma postać: nλ = 2d(hkl)sinθ(hkl), gdzie n = 1, 2, 3... jest to rząd odbicia, czyli liczba długości fali, które „mieszczą się” w różnicy dróg ΔS, d(hkl) — odległość między płaszczyznami sieciowymi, h, k, l — wskaźniki Millera, θ(hkl) — charakterystyczny dla danej sieci kąt, pod którym następuje odbicie promieni (o danej długości fali) od płaszczyzn sieciowych (hkl); r.B.–W. jest również spełnione w przypadku dyfrakcji cząstek; sformułowane 1913 przez W.H. i W.L. Braggów oraz niezależnie przez G.W. Wulfa.
