radiolokacji
Encyklopedia PWN
radiotechnik rosyjski;
telekom. element odbijający fale elektromagnet., wykonywany w postaci b. cienkich metalowych drucików, pasków folii lub metalizowanych cienkich przewodów z tworzyw sztucznych;
fale elektromagnetyczne dł. od 0,1 mm do 100 km (częst. od 3000 GHz do 3 kHz).
mikrofale
fale radiowe o częstotliwości od 300 MHz do 3 THz (długość od 1 m do 0,1 mm);
[gr.-niem.],
elektrotechnik i automatyk;
