przewodową
Encyklopedia PWN
bimetal
materiał złożony z 2 warstw metali (lub stopów), o różnych właściwościach mech., fiz. lub chem., trwale ze sobą połączonych na całej powierzchni metodami zgrzewania, kolejnego odlewania (i obróbki plast.), galwanostegii lub innymi;
[łac.-gr.],
układ elektr. o 4 zaciskach i dowolnej wewn. konfiguracji połączeń elementów (np. mostkowej, drabinkowej) odznaczający się tym, że energia może być do niego doprowadzona lub od niego odprowadzona jedynie przez pary określonych końcówek (wejścia i wyjścia).
zespół urządzeń do przewodowego przenoszenia energii elektr. na odległość (niekiedy znaczną) przy użyciu prądu przemiennego, najczęściej o częst. 50 Hz (linia prądu przemiennego) lub stałego albo wyprostowanego (linia prądu stałego).
dział techniki zajmujący się wytwarzaniem, przetwarzaniem (np. wzmacnianiem, modulacją), przesyłaniem, wydzielaniem (selekcją) impulsów, zwłaszcza elektr., oraz pomiarami ich parametrów.
dawna metoda zmniejszania tłumienności telekomunik. toru przewodowego przez zwiększanie indukcyjności jednostkowej toru;
bimetal utworzony z warstwy aluminium i 1 lub 2 warstw miedzi nawalcowanych na gorąco (miedź stanowi 40–50% grub.);
