bimetal

bimetal

[łac.-gr.],

materiał złożony z 2 warstw metali (lub stopów), o różnych właściwościach mech., fiz. lub chem., trwale ze sobą połączonych na całej powierzchni metodami zgrzewania, kolejnego odlewania (i obróbki plast.), galwanostegii lub innymi;

może mieć postać drutu, prętów profilowanych, taśmy, blachy, rur, części tłoczonych. Rozróżnia się m.in.: bimetale stykowe (stosowane na części stykowe urządzeń elektrycznych), w których jeden z metali odznacza się dużą przewodnością elektryczną, dużą wytrzymałością mech. (np. miedź i jej stopy, stal), drugi wykazuje bardzo małą oporność stykową, dużą odporność na działanie łuku elektrycznego (np. srebro, złoto, platyna i ich stopy); bimetale przewodowe (stosowane na przewody prądowe), w których metal rdzenia odznacza się dużą wytrzymałością mech. (np. stal), powłoka natomiast wykazuje dużą przewodność elektrycznej (np. miedź); bimetale przeciwkorozyjne, w których metal podłoża ma dużą wytrzymałość mech. (np. stal), powłoka natomiast wykazuje dobrą odporność na korozję (np. mosiądz, aluminium); bimetale termometryczne (termobimetale), których metale składowe znacznie różnią się wartościami współczynników rozszerzalności cieplnej; warstwa czynna termobimetalu to metal o większej wartości współczynnika rozszerzalności cieplnej (np. stop żelaza z niklem z dodatkiem molibdenu, manganu lub chromu), warstwa bierna — metal o mniejszej wartości tego współczynnika (np. mosiądz lub stop żelaza z niklem); przy wzroście temperatury bimetal wygina się w kierunku warstwy biernej; stosuje się je m.in. w urządzeniach do pomiaru temperatury, urządzeniach termoregulacyjnych, bezpiecznikowych i sygnalizacyjnych.