orzecznik
Encyklopedia PWN
log. wyrażenie, które może wystąpić w roli podmiotu (orzecznika) w co najmniej jednym sensownym zdaniu podmiotowo-orzecznikowym, w rodzaju A jest B;
log. wykresy dotyczące wnioskowania bezpośredniego i sylogistyki, ukazujące stosunki zakresowe między podmiotem a orzecznikiem (nazwami) za pomocą kół.
filozof szkoc.;
logika nazw (sylogistyka), której predykaty mają po części sens kwantyfikujący;
log. w logice tradycyjnej słowo jest, łączące w trybie twierdzącym podmiot z orzecznikiem w zdaniu.
obwersja
log. wnioskowanie polegające na przekształceniu przesłanki ze zdania twierdzącego na przeczące i na odwrót — z przeczącego na twierdzące, przy jednoczesnym zaprzeczeniu orzecznika (np. Piotr jest śmiertelny — Piotr nie jest nieśmiertelny).
[łac.],
