nadzwyczajny
Encyklopedia PWN
przejściowy system polit. w Rosji po rewolucji lutowej 1917;
polski zoolog, lekarz, pedagog, działacz społeczny i polityczny.
w starożytnym Rzymie w okresie republiki nadzwyczajny urzędnik (od 501 lub 498 p.n.e.), o najwyższej władzy, mianowany przez jednego z konsulów w sytuacji kryzysowej państwa do wykonania konkretnego zadania (zazwyczaj dowództwa w wojnie lub przeprowadzenia wyborów);
upełnomocniony (akredytacja) przedstawiciel państwa wysłany do drugiego państwa, organizacji międzynar. czy też na konferencję międzynar., w stałej lub czasowej misji dyplomatycznej.
jeden z głównych przedstawicieli filozofii hellenizmu, twórca systemu filozoficznego zwanego od jego imienia epikureizmem.
