muzyka

Encyklopedia PWN

Starczewski Feliks, ur. 1868, Warszawa, zm. 29 XI 1945, tamże,

kompozytor, pianista i historyk muzyki;

[s. konczitạto; wł.],

styl w muzyce dramatycznej wczesnego baroku, związany z monodią akompaniowaną, podkreślający ekspresję muzyki, przeciwstawiany dawnemu stile osservato.

styl brillant

[s. brijạ̃; fr.],

muz. styl w muzyce fortepianowej 1. poł. XIX w., odznaczający się rozbudowanymi partiami popisowymi (wirtuozowskie pasaże, błyskotliwe figury, ornamenty) i odcinkami o charakterze kantylenowym (śpiewnym), sentymentalnym, zwłaszcza w takich gatunkach i formach, jak: koncert, sonata, rondo, nokturn, polonez, walc;

suita

[fr. < łac.],

muz. cykliczna forma instrumentalna, tzn. zbudowana z kilku lub kilkunastu części, gł. o charakterze tanecznym, utrzymanych na ogół w tej samej lub pokrewnej tonacji.

Szeluto Apolinary, ur. 23 VII 1884, Petersburg, zm. 21 VIII 1966, Chodzież,

kompozytor i pianista, z zawodu prawnik;

szkoły parafialne,

szkoły zakładane przy kościołach parafialnych.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>