suita

suita

[fr. < łac.],

muz. cykliczna forma instrumentalna, tzn. zbudowana z kilku lub kilkunastu części, gł. o charakterze tanecznym, utrzymanych na ogół w tej samej lub pokrewnej tonacji.

Źródłem suity w okresie renesansu były pary, kontrastujących pod względem tempa, tańców (pawana lub passamezzo i gagliarda lub saltarello; w Polsce chodzony–goniony); rozkwit suity nastąpił w późnym baroku (tzw. ordres F. Couperina, Suity angielskie i Suity francuskie J.S. Bacha, suity G.F. Händla); suita barok. składała się z allemande, courante, sarabandy i gigue oraz z intermezzów tanecznych (menuet, gawot) i nietanecznych (preludium, aria); zw. też była niekiedy partitą; suita odżyła w okresie romantyzmu w muzyce orkiestrowej i fortepianowej, wchłaniając nowe tańce; tworzono też suity z fragmentów muzyki operowej, baletowej, teatr. i film. (np. dwie suity Peer Gynt E. Griega, Arlezjanka G. Bizeta, Dziadek do orzechów P.I. Czajkowskiego).