metafizyce
Encyklopedia PWN
przypadłość, łac. accidens,
w metafizyce o orientacji arystotelesowsko-tomistycznej cecha samodzielnie bytującego podmiotu (substancji);
relacja
filoz. byt niesamodzielny (akcydens), wiążący 2 byty (z których jeden jest podmiotem relacji a drugi jej kresem) z racji ich współodpowiedniości w jakimś aspekcie;
[łac.],
filoz. w metafizyce byt istniejący w sobie samym, tożsamy ze sobą; czasami traktowany równoznacznie z substancją;
filoz.: