metafizyce
Encyklopedia PWN
filoz.
principium individuationis
filoz. w metafizyce to, co sprawia, że jakiś byt ma w ramach gatunku jednostkowy charakter;
[łac., ‘zasada ujednostkowienia’],
filoz. sprawczy i pierwszy człon związku przyczynowo-skutkowego (przyczynowość), zasada (principium) powodująca określony skutek, zależny od niej w bytowaniu;
kategoria filozoficzna oznaczająca stosunek przyczyny do skutku, który wyraża ich związek genetyczny i wskazuje na funkcję przyczyny polegającą na powodowaniu czegoś;
filoz. w metafizyce niekonieczność istnienia czegoś, co nie zawiera w sobie racji swojego istnienia;