magnesowania
Encyklopedia PWN
elektromagnes
cewka elektryczna, zwykle z rdzeniem ferromagnetycznym (magnetycznie miękkim) o otwartym obwodzie magnetycznym, wytwarzająca pole magnetyczne o określonych parametrach użytkowych po zasileniu jej prądem elektrycznym (magnetyzm).
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, magnḗtēs (líthos) ‘magnetyczny (kamień)’],
element wykonany z materiału magnetycznie twardego (magnetyczne materiały) namagnesowany do stanu nasycenia;
magnetooporowe zjawisko, zjawisko magnetorezystancyjne,
jedno ze zjawisk galwanomagnet. polegające na zmianie oporu elektr. półprzewodników i metali pod wpływem pola magnetycznego;
materiały wykazujące ferromagnetyzm (poniżej temperatury Curie) lub ferrimagnetyzm (poniżej temperatury Néela);
paramagnetyzm
właściwość ciał nieuporządkowanych magnetycznie (tzn. nie będących ferromagnetykami, ferrimagnetykami lub antyferromagnetykami), związana z występowaniem trwałych momentów magnet. (atomów lub cząsteczek), które ustawiają się w zewn. polu magnet. w kierunku przyłożonego pola;
[gr.],
