magnes

Encyklopedia PWN

[gr. dýnamis ‘siła’, ‘moc’],

niekiedy używana nazwa prostego alternatora (z magnesami trwałymi obracającymi się wewnątrz nieruchomych cewek) stosowanego do zasilania reflektora w rowerze;

elektroakustyczne zjawiska,

procesy fiz., w których następuje zamiana (przekształcenie) energii elektr. bądź magnet. na energię fal sprężystych za pośrednictwem energii drgań mech. wywołanych przez zjawiska elektro- i magnetomech.

elektroceramika

[gr.],

ceramika elektrotechniczna,

materiały (i wyroby) stosowane w elektrotechnice, elektronice i elektrotermii ze względu na ich właściwości (duża rezystywność i wytrzymałość elektr., mała stratność elektr., ogniotrwałość itp.)

elektromagnes

[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, magnḗtēs (líthos) ‘magnetyczny (kamień)’],

cewka elektryczna, zwykle z rdzeniem ferromagnetycznym (magnetycznie miękkim) o otwartym obwodzie magnetycznym, wytwarzająca pole magnetyczne o określonych parametrach użytkowych po zasileniu jej prądem elektrycznym (magnetyzm).

ferromagnetyki

[łac.],

ciała wykazujące właściwości ferromagnet. (ferromagnetyzm) poniżej temperatury Curie;

ferryty

[łac. ferrum ‘żelazo’],

materiały magnet. — złożone tlenki metali zawierające tlenek żelaza Fe₂O₃;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>